ارزیابی تنوع ژنتیکی اسب کردی با استفاده از نشانگرهای ریز ماهواره ای

در مطالعه حاضر تنوع ژنتیکی درون سه جمعیت اسب کرد (کردی، کلهر و افشاری) و بین سه نژاد (عرب، کرد و عرب- کرد) با استفاده از دو جفت آغازگر ریز ماهواره ای (nvheq70 وhms7) مورد بررسی قرار گرفتند. استخراج dna به روش استخراج نمکی انجام گرفت. تمامی جایگاه هها در همه جمعیت ها کاملاً چند شکل بودند. تمام جایگاه ها در سطح (05/ 0 p<) از تعادل هاردی واینبرگ انحراف نشان دادند. کمترین و بیشترین فاصله ژنتیکی (da) بترتیب بین نژاد کردی با عرب – کرد (073/0) و نژاد کردی با عرب (243/0) بدست آمد. در درون جمعیت های نژاد کرد، جمعیت افشاری با کردی بیشترین و با کلهر کمترین فاصله ژنتیکی را داشتند. دندروگرام حاصل از معیار da به روش جفت گروهی غیر وزنی از طریق میانگین حسابی (upgma) ترسیم گردید. نژاد های کرد و عرب – کرد در یک شاخه و نژاد عرب در شاخه دورتر قرار داشت. جمعیت افشاری و کلهر در یک شاخه و جمعیت کردی در شاخه جداگانه قرار داشت. بیشترین وکمترین تنوع بین نژادها که برای هر نژاد بصورت متوسط هتروزیگوسیتی مورد انتظار همه جایگاهها برآورد گردید، بترتیب مربوط به نژاد کرد (844/0) وعرب (227/0) بود. در بین جمعیت های نژاد کرد تفاوت اندکی بین مقادیر حداکثر و حداقل هتروزیگوسیتی وجود داشت. تمام مارکرها نسبتاً محتوی پلی مورفیسم بالایی را نشان دادند6/0<). براساس یافته های این تحقیق می توان گفت که نشانگرهای ریز ماهواره ابزار توانمندی برای مطالعات ژنتیک جمعیتی اسب های ایرانی (کرد) می باشند.